پاسداشت ۱۲آذر روزجهانی معلولین

امروز، *روز جهانی معلولین* بود، به همین خاطر تصمیم گرفتم اولویت امروزم را ملاقات با دوستان خوبم که اتفاقا عضو این خانواده بزرگ هستند قرار دهم.

*جناب آقای دکتر مجاهدی* که از الگوهای تلاش در عرصه اجتماعی در بین آحاد مردم هستند و همیشه میشود از ایشان یاد گرفت و آموخت.
به قول خودشان میگویند:
اینقدر خودم را در بغل مردم انداختم( منظورشان گذر از شرایط معلولیت بود)، که مردم فراموش کرده اند چه شرایطی دارم و الان اگر در مناسبات اجتماعی حضور نداشته باشم مردم گلایه مند نبودنم هستند و نه در صورت حضور، متعجب از بودنم!
*اسماعیل دژه*، دوست خوبم و قهرمان فوتسال دنیا که با ناشنوایان شهر، در «کارواش ناشنوایان» محفل گرمی دارند و همیشه مهمان این محفل صمیمی در جمع دوستانم هستم. امروز نیز برای تبریک *قهرمانی اسماعیل با تیم فوتسال ناشنوایان ایران در مسابقات جهانی* و همینطور تبریک روز جهانی معلولین ساعتی را درکنارشان گذراندم.
و در نهایت جمع مهربان *خانه فردای روشن*، خانه ای به بزرگی فطرت پاک اهالی خانه اش، جایی که میتوان در کنارشان فارغ از هر روزمرگی و اندیشه ای ساعتها را سپری کرد.

…آنها محدودند!
واقعیت این است که چرخ زندگی، آن طور که برای ما می چرخد، برای آنها نمی چرخد؛
ولی «می توانیم و باید»، با طراحی مبلمان شهری، حمل و نقل عمومی، تفریح و سرگرمی و ایجاد اشتغال متناسب با محدودیت های آنان، کاری کنیم که چرخ زندگی آنان، هم پایِ ریتمِ زندگی ما بچرخد و با خوش فکری و تعامل با متولیان این حوزه و ارگان های مرتبط، محدودیت هایشان را تشدید نسازیم.
این کمترین حد از حقوق شهروندی آنان می باشد؛ امید است همگی شاهد چنین روزی باشیم.

ایمان داورپناه
۱۲ ام آذرماه ۱۴۰۲